door Frederik Lerouge

Bij het uitpakken thuis zag het stuk er als volgt uit:

Een mooie puzzel van 5 stukken

Omdat het stuk nog uitgebreid aan de stress van preparatie onderworpen zou worden, werd het gelijmd met een 2-componenten epoxylijm. Hiervoor werd een klassieke tubbele tube variant van Bison gebruikt, verkrijgbaar bij de gewone bouwmarkt, toen een probeersel waar ik niet vertrouwd mee was. Dit is zeker niet de beste keuze, omdat uit tests al snel bleek dat deze variant relatief elastisch bleef na het uitharden. Voor de overdracht van de schaal zit je dan met de situatie dat je schaal rust op een dunne lijmlaag, die in zekere mate elastisch is. Zo loop je een reëel risico op barsten. Kies dus eerder voor een epoxyhars die echt hardt wordt bij het uitharden.

Het stuk na het lijmen

Omdat het pygidium deels vrijligt, werd besloten om daar de preparatie aan te vangen, en van achter naar voren toe te werken. Initieel bleek de bewaringstoetand uitstekend en verliep de preparatie relatief vlot. Maar bij elk bijkomend segment ging dit achteruit, en werd de hechting tussen schaal en matrix sterker. Stilaan werd het millimeterwerk. Op de onderstaande foto zie je de bewaringstoestand zichtbaar achteruit gaan naar rechts toe. Zulke variaties zijn niet ongewoon, en zijn niet zelden te wijten aan hoe dicht het fossiel tegen een verweringsvlak aanligt. Naarmate de afstand tot het verweringsvlak afneemt, zie je vaak eerst een verbetering (omdat de hechting tussen fossiel en matrix afneemt), en dan een verslechtering (omdat het fossiel zelf aangetast wordt door de verwering).

 10 segementen gedaan, nog 1 te gaan. Ook de occipitale ring is al vrijgelegd.

De preparatie van het cephalon zelf verloopt moeizaam, deels omwille van de hogergenoemde problematiek met de bewaringstoestand, deels vanuit het besef dat de schaal voor een groot deel rust op elastische lage-kwaliteitsepoxy. Bovendien zijn de tuberkels op de glabella redelijk geprononceerd. Doordat de matrix niet lekker 'wegspringt' moet er met de naald tot vrijwel tegen het oppervlak worden gewerkt. Hiervoor wordt de HW-1 gebruikt, een luchtdrukpen met een relatief kleine trillingsamplitude, die ontworpen is voor dit soort fijn werk. Elke individuele tuberkel wordt onder de microscoop aan de 4 zijden apart vrijgelgd. Deze fase duurt dan ook uren. Ter hoogte van het linker oog wordt een Ostracode aangetroffen. Ostracoden zijn op zich plaatselijk zeer algemeen in dit soort kalksteenpaketten, en je komt ze veelvuldig tegen bij het prepareren. Gezien deze echt tegen de trilobiet aanligt maak ik de keuze om ze te behouden.

 Het voorlopige resultaat

Het voorlopige resultaat is erg bevredigend, maar heeft wel enorm veel preparatie-uren gekost. Daarom is op dit punt besloten om de fijne preparatie (vb. tussen de pleurae) voorlopig niet verder uit te voeren. De conomie van prepareren houdt ook dit soort van kosten-baten overwegingen in. Alle diagnostische eigenschappen zijn vrijgelegd, en het stuk kan zo de collectie in.