De aardkorst is de buitenste harde laag van de Aarde. De aardkorst bestaat uit stollingsgesteenten zoals basalt, metamorfe gesteenten en uit sedimentaire gesteenten. Onder de aardkorst bevindt zich de aardmantel. De bovenkant van de korst is het landoppervlak of de zeebodem. De aardkorst vormt het bovenste gedeelte van de lithosfeer.

De grens tussen de aardkorst ligt op de Mohorovičić discontinuiteit. Deze grens is alleen met seismisch onderzoek te bepalen en er wordt aangenomen dat deze grens wordt veroorzaakt door verschillen in de samenstelling van het gesteente. De aardkorst heeft een lagere dichtheid dan de aardmantel.

Er zijn twee soorten aardkorst. Continentale korst en oceanische korst. Onder de oceanen ligt oceanische korst dat relatief dun is met een dikte tot zo'n 10 kilometer. De oceanische korst bestaat uit basalt, dioriet en gabbro met eroverheen een laag diepzeesedimenten.

Continentale korst heeft een lagere dichtheid dan oceanische korst en bestaat uit stollingsgesteenten, metamorfe gesteenten en vele soorten sedimenten. De continentale korst heeft een dikte van 35 tot 40 kilometer, maar bij gebergten kan dat oplopen tot wel 80 kilometer dikte.

De aardkorst 'drijft' als het ware op de aardmantel, die zich plastisch gedraagt. Door platentektoniek drijven de aardplaten op de aardmantel. Door de lagere dichtheid van oceanische korst zal deze bij een botsing van aardplaten worden blootgesteld aan subductie.

Een schematische weergaven van de binnenkant van de Aarde. 1. Continentale korst, 2 oceanische korst, 3 en 4 aardmantel, 5 buitenkern (vloeibaar), 6 binnenkern (vast), A Mohorovičić discontinuiteit, B Gutenberg discontinuïteit, C Lehmann discontinuïteit. Creative Commons licentie.